Rozdział 11 || Część I

          Usiadłam i wzięłam brunetkę za rękę nagle poczułam, że poruszyła ręką. Uśmiechnęłam się i zaczęłam do niej mówić czy mnie słyszy ale nic.... cisza. Od razu szybko poszłam do lekarza, żeby zapytać się czy to znaczy, że lepiej z nią. Miałam nadzieje, że TAK ale lekarz tylko powiedział..

- To normalne. Pani przyjaciółka po prostu czuje, że jest obok niej ktoś bliski na kim jej zależy i tak po prostu reaguje.

 Porozmawialiśmy na ten temat jeszcze chwile. Miałam już nadzieje...

Trzeba czekać, byłam załamana... Wyszłam z gabinetu i zaczęłam płakać.  Niall zauważył to i zaczął  biec za mną ale ja szybko poszłam do łazienki szpitalnej. Zaczął pukać...

- Paulina wyjdź stamtąd i  powiedz co się stało czemu płaczesz?- dopytywał się cały czas. Chyba martwił się o mnie..

- Zaraz wyjdę czekaj, ogarnę się tylko.. - odpowiedziałam po paru minutach nie chętnie, ale nie chcę, żeby się martwił.

Wyszłam i  opowiedziałam wszystko. Cały czas mnie pocieszał, on był taki cudowny. Mało się znamy a on mi tyle pomaga.  Patrzyłam cały czas w jego niebieski piękne oczy, można było w nich odpłynąć... Czułam się jakbym znała go od  wieków i mogła mu wszystko powiedzieć jak dla najlepszego przyjaciela. Usiadłam  z  niebieskookim na korytarzu, przytulał mnie i pocieszał przez cały czas.

           * Cztery dni później *

 Wczoraj wieczorem ciotka przyjechała po mnie do szpitala, żebym wyspała się w końcu. Około godziny siódmej wieczorem byliśmy w domu, poszłam wziąć prysznic,przebrałam się w piżamę

 i  poszłam do łóżka pewnie nawet trzy minuty nie minęły a ja już spałam, w końcu u trzeba się wyspać przecież.

Obudził mnie telefon, nie chętnym ruchem dłoni wyjęłam go z pod poduszki zerknęłam pół przy mrużonymi oczami i była to mama Ani  Od razu się podniosłam i odebrałam.
     Po usłyszeniu od matki przyjaciółki czegoś czego  się nie spodziewałam siedziałam jak zamurowana, po kilku sekundach  się ogarnęłam i zaczęłam wypytywać co się stało że zatrzymała się akcja serca odpowiedziała, że sama nie wie, ale na szczęście udało się ją odratować. Zaczęłam się ubierać i miedzy czasie czesać i wybiegłam z domu tylko napisałam do ciotki sms'a, że jadę do szpitala i żeby się nie martwiła jak wróci z pracy.
  Zajechałam taksówką pod szpital, weszłam do środka i poszłam do pokoju brunetki, siedziała tam już Zoe. Przywitałam się i zaczęłam rozglądać się czy jest jakieś wolne krzesło i ujrzałam je niedaleko okna, wzięłam je i podsunęłam do łóżka przyjaciółki. Siedzieliśmy w ciszy patrząc się na Anie, nagle ona lekko otworzyła oczy, myślałam, że śnie, popatrzyłyśmy z Zoe na siebie.
-Też to widzisz?- zapytała z nadzieją
-Taaak, Aniu słyszysz nas ? - zapytałam szczęśliwa ale ona tylko się rozglądała po pomieszczeniu,pewnie nie wie gdzie się znajduje
-Ściśnij moją dłoń jeśli słyszysz- powiedziała jej mama
-Ścisnęła leciutko - dopowiedziała po chwili uradowana
 -Aniu idę zawołać lekarza zaraz wracam - zwróciłam się do niej z uśmiechem na co ONA powiedziała ciche okey
   Zaszłam do gabinetu i powiedziałam o wszystkim on od razu wstał i udał się ze mną do mojej przyjaciółki. Po wejściu do sali zaczął mówić do niej, świecić " latarką" po oczach i wypytywał jak ma na imię, ile ma lat, gdzie mieszka, czy mnie pamięta. Ma dużo szczęścia, tak lekarz powiedział bo nie ma amnezji. Ania nie może się wysilać, ale oczywiście może trochę rozmawiać. Wypytywała nas co się stało, jak długo tu leży, czy wszystko okey z Tom'em. Nawet wcześniej o tym nie myślałam ale serio nie widziałam go tu od kąt  wróciłam tu od babci. Zoe zadzwoniła do niego i go po informowała z tego co mówiła ucieszył się. Siedziałam tam i rozmawiałam z przyjaciółką, po jakiś dwóch godzinach wyszłam na zewnątrz szpitala, aby zapalić. Czasem muszę zapalić, jakiś rok temu na imprezie znajomi mnie i Anie poczęstowali i tak razem z nią od czasu do czasu jaramy, gdy już kończyłam palić  zadzwonił mój telefon, wyjęłam go z kieszeni i nie patrząc na to kto dzwoni odebrałam.
-Cześć moglibyśmy porozmawiać za jakieś piętnastu minut będę pod szpitalem ? Zoe mówiła ze jesteś tam. - zapytał z nadzieją
- Heej, jasne możemy-powiedziałam i "oderwałam " telefon od ucha  i zobaczyłam, że jest to Tom.
- Aaa hej Tom nie z czaiłam się ze to ty - dopowiedziałam po chwili.
- To gdzie będziesz na mnie czekać ? - zapytał
- przed szpitalem, pasuje?
- Tak, do zobaczenia za chwile- powiedziała i rozłączył się.
 Wyjęłam paczkę papierosów i odpaliłam następnego, skończyłam już go po chwili i czekałam dalej oparta o mur szpitalu, po nie całych dwudziestu minutach już chłopak wjeżdżał samochodem na parking, zaraz wysiadł z niego i szedł w moją stronę wolnym krokiem.
- Hej - .podszedł do mnie bliżej i przytulił co odwzajemniłam- zacznę od razu...
- No okey, mów - ponaglałam go uśmiechając się bo przecież byłam bardzo szczęśliwa, że moja przyjaciółka obudziła się i jest z nią wszystko dobrze.
- No to zacznę od tego, że chce cię zapytać czy nie jesteś na mnie wściekła, że jak jechałem z Anią samochodem i mieliśmy wypadek. No wiesz o co mi chodzi, o to że mi się nic za bardzo nie stało a ona była w śpiączce.?
Widać było, że się za to obwiniał, ale przecież to nie jego wina- pomyślałam
-Oczywiście, przecież to mogło się zdarzyć nawet mi jak bym z nią jechała - powiedziałam dalej się uśmiechając serdecznie na co on mnie przytulił widać było, że był bardzo ale to bardzo ucieszony. Zawsze zależało mu na moim zdaniu, my tak jakby się mocno przyjaźniliśmy nawet kiedyś z nim kręciłam ale postanowiliśmy, że lepiej na będzie jeśli się będziemy przyjaciółmi i tak zostało. On mieszka w Londynie, ale często tu przyjeżdża, więc się spotykamy i chodzimy we trójkę Ja, Ania, Tom do kina i innych ciekawych miejsc. Jakiś czas temu umówiliśmy się że we trójkę zamieszkamy gdzieś. Ale musimy pierwszo szkołę skończyć.
- Od razu mi lepiej a ciekawe jak myśli Ania - powiedział to i od razu ze smutniał
- Ona Cię nie obwinia a właściwie martwi się o Ciebie, pytała mnie i Zoe czy z Tobą wszystko dobrze, czy nic Ci nie dolega
- Oo to dobrze, choć do niej już hehe
- Okey - odpowiedziałam i zaczęliśmy wolnym krokiem iść w stronę szpitala.
Weszliśmy na piętro i ujrzałam...


-------------------------------------------------------------------------------------------
No, więc jest jedenasty rozdział. Dziękuje za komentarze i obserwacje.
Ten rozdział jest dłuższy niż poprzedni , ale nie jest on taki długi jak miałam zamiar napisać... Zamierzam jeszcze dłuższe pisać jeżeli czas mi na to pozwoli.
Teraz spadam uczyć się, masakra cały TYDZIEŃ zawalony kartkówkami, sprawdzianami jeszcze muszę się na konkurs przygotować... Szkoda gadać.
Jak już mówiłam rozdziały będą się pojawiać co tydzień a jeżeli  będzie luz to dwa rozdziały w każdy weekend. Miłego weekendu <3
A no jeszcze Tom'a dodam do zakładki "Bohaterowie".